|
|
Цудам засталіся жывымі
Напярэдадні вайны я вучылася ў Мінску. Улетку 1941 г.
цяжка захварэў старэйшы брат Іван, яго адвезлі ў адну з мінскіх
бальніц. Я некалькі разоў наведвала яго. А на світанні 22
чэрвеня горад палаў... Невядома, што здарылася з братам, ён так
і загінуў без вестак. А я пешшу дабралася дадому. Ішла па
занятай ворагам тэрыторыі, цяжкім, крывавым быў той шлях:
бамбёжкі, смерць на кожным кроку.
Не намнога цішэй і лягчэй было і дома. Моладзь акупанты
адбіралі для адпраўкі ў Германію. Схапілі і мяне. Спачатку
трымалі ў лагеры ў Старых Дарогах. Халодным зімовым днём 1943 г.
нас упіхнулі ў таварныя вагоны і павезлі на захад. Але партызаны
ўзарвалі чыгунку, немцы высадзілі ўсіх нас і адправілі ў лагер
смерці Азарычы. Тое, што давялося нам там перажыць, не прысніцца
і ў самым жудасным сне... Людзі знаходзіліся на голай, мёрзлай
зямлі, іх амаль не кармілі. Давалі крыху поліўкі з бруквы і
дохлай каніны тым, каго адпраўлялі капаць акопы. Адольвалі вошы,
хваробы, холад і голад... Вельмі многія ні ў чым не вінаватыя
людзі знайшлі ў лагеры сваю смерць. А вясной тыя, хто выжыў,
дачакаліся вызвалення.
Н. А. Каратчэня
да зместу |
|
