Аб гісторыі роднага краю, аб лёсах герояў і простых людзей, якіх узрасціла гэта зямля

ГалоўнаяКароткія звесткіФотагалерэяГасцёўняКарта сайтаАб сайце

 

 

Зямля нашых продкаў
Да новага жыцця
Выпрабаванне вайной
Адроджаны край
У незалежнай краіне
Фотагалерэя
 
Будзем памятаць іх імёны
Гонар і павага Вам
 
 
Нашы пісьменнікі
Пісьменнікі пра край
Спроба пяра
 
Легенды
 
 
Гісторыя царквы
Цэрквы раёна
 
 
 
 

Любаншчына ў літаратуры

У Замошшы маім паміраюць мужчыны,
Нібы тыя дубы пасярод пажарніц,
Узмахнуўшы здаровай яшчэ верхавінай,
У камлі надламаўшыся, валяцца ніц.

У Замошшы маім паміраюць мужчыны —
Залатыя дзядзькі, дарагія сваты.
Ім праз дваццаць гадоў,
Дзень блакадны нішчымны
I заходзіць у тыл і адольвае тыл.

На іх век дасталася нялёгкая ноша,
Між сабой яны чэсна дзялілі бяду,
Ды ўсё меней мужчын застаецца ў Замошшы,
Што прайшлі на франтах праз агонь і ваду.

Быццам ім забаліць, так нясуць асцярожна,
Быццам мулкія дошкі ім раны натруць,
Іх нясуць на плячах да апошняй з апошніх
Вышыні, што заўжды пасля смерці бяруць.

Ад разрываў удухай душыла іх горкай,
Іх намацвалі чэргі сваім пісягом.
I сягоння яны на зяленым пагорку,
Прыкрываючы вёску, ляжаць ланцугом.
 

Да зместу

       

да Вялікай Перамогі

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

          

 
Усе матэрыялы змешчаныя на дадзеным рэсурсе не з'яўляюцца ўласнасцю аўтара дадзена рэсурса, а ўзяты з кніг, часопісаў, газет©