3 ліпеня для ветэрана Вялікай Айчыннай з Жалаў Леаніда Аляксеевіча
Цагельніка - асаблівы дзень. Ён, як ніхто, ведае, колькі сіл прыклаў
народ дзеля вызвалення краіны, яе свабоды і незалежнасці. Кожны раз
Леанід Аляксеевіч успамінае баявых сяброў, якія назаўсёды засталіся
маладымі. Самому ж ветэрану пашчасціла выжыць, хаця, вядома, гэта
было не проста. Ён да сённяшняга дня памятае практычна да дробязяў
кожны дзень ваеннага жыцця. Як побач узрываліся снарады, як, быццам
чорная хмара, у небе лёталі варожыя самалёты, як вызвалялі
Кёнігсберг, іншыя гарады, як у адным з баёў быў паранены ў левую
нагу. Зразумела, рана загаілася. А вось душэўныя раны не даюць
спакою Цагельніку да гэтата часу. Хаця і прайшло ўжо столькі гадоў.
I як гаворыць сам ветэран: «Такое зведаць не пажадаў бы нікому.
Няхай лепш заўсёды будзе над галавой мірнае неба, смяюцца дзеці,
свеціць сонца і спяваюць птушкі!».
3 ліпеня для ветэрана Вялікай Айчыннай з Жалаў Леаніда Аляксеевіча
Цагельніка - асаблівы дзень. Ён, як ніхто, ведае, колькі сіл прыклаў
народ дзеля вызвалення краіны, яе свабоды і незалежнасці. Кожны раз
Леанід Аляксеевіч успамінае баявых сяброў, якія назаўсёды засталіся
маладымі. Самому ж ветэрану пашчасціла выжыць, хаця, вядома, гэта
было не проста. Ён да сённяшняга дня памятае практычна да дробязяў
кожны дзень ваеннага жыцця. Як побач узрываліся снарады, як, быццам
чорная хмара, у небе лёталі варожыя самалёты, як вызвалялі
Кёнігсберг, іншыя гарады, як у адным з баёў быў паранены ў левую
нагу. Зразумела, рана загаілася. А вось душэўныя раны не даюць
спакою Цагельніку да гэтата часу. Хаця і прайшло ўжо столькі гадоў.
I як гаворыць сам ветэран: «Такое зведаць не пажадаў бы нікому.
Няхай лепш заўсёды будзе над галавой мірнае неба, смяюцца дзеці,
свеціць сонца і спяваюць птушкі!».
