|
|
Засталася памяць...
Ва ўсе часы і ва ўсіх бітвах прымалі ўдзел нараджэнцы
Любаншчыны, праслаўляючы свой край мужнасцю і адвагай. Такі
народ тут жыве — ціхмяны, працавіты ў мірны час, ваяўнічы і
рашучы ў гадзіну небяспекі для краіны... Не зганьбілі, не
падвялі любанцы свой край і ў гады мінулай вайны, многія з іх
пакрылі сябе неўміручай славай. Адзін з такіх малавядомых герояў
— Павел Раманавіч Алейнікаў.
Нарадзіўся П. Р. Алейнікаў у 1917 г. у в. Лапачоў Брод
у беднай сялянскай сям'і. У савецкі час закончыў сямігодку,
працаваў настаўнікам у в. Дубнікі. У 1937 г. яго прызвалі ў
армію. Закончыў вучэбнае падраздзяленне і ў званні сяржанта
пачаў армейскую службу.
На мемарыяльным знаку ў гонар 380 вяскоўцаў,
нараджэнцаў Тальскага сельсавета, загінуўшых у гады Вялікай
Айчыннай вайны, — прозвішча Героя Савецкага Саюза П. Р.
Алейнікава
У канцы 1939 г. 136-я дывізія, у якой служыў сяржант
Алейнікаў, была кінута ў пекла савецка-фінляндскай вайны, і ў
першы ж дзень ён атрымаў баявое хрышчэнне. Не раз хадзіў у
фінскі тыл, прыносіў каштоўныя разведданыя. Асабліва вызначыўся
ён у час прарыву славутай лініі абароны фінаў Манергейма ў раёне
Кюрола ў лютым 1940 г. Асабістым прыкладам камандзір аддзялення
Алейнікаў натхняў байцоў у час атакі. Уварваўшыся ў траншэю
праціўніка, закідаў яго гранатамі, знішчыў варожы дзот з
абслугай.
7 красавіка 1940 г. сяржанту Алейнікаву было прысвоена
званне Героя Савецкага Саюза. Да пачатку Вялікай Айчыннай вайны
ён быў ужо вопытным, загартаваным баямі воінам, і новае
выпрабаванне сустрэў, як належыць бываламу байцу, герою.
2 верасня 1941 г. часць, у якой служыў Павел Алейнікаў,
накіравалася на фронт, на гэты раз — на барацьбу з гітлераўцамі.
Пад Мелітопалем яна ўступіла ў бой. Час быў надзвычай напружаны
і цяжкі, штодзень ішлі кровапралітныя бітвы. Чырвоная Армія
адступала...
1 лістапада 541-ы полк, у якім у якасці
камандзіра аддзялення 7-й стралковай роты ваяваў П. Р. Алейнікаў,
быў абкружаны і разбіты. Паступіў загад адступаць і вырывацца з
акружэння, але выканаць яго было ўжо немагчыма. Пасля танкавай
атакі гітлераўцаў уцалець удалося нямногім. Лёсы болынасці
байцоў засталіся невядомымі. У галоўным упраўленні кадраў
Міністэрства абароны Расіі Павел Алейнікаў і цяпер лічыцца без
весткі прапаўшым.
Павел Раманавіч вярнуўся ў родную вёску, пражыў
тут усю акупацыю. У партызанскай барацьбе з-за цяжкага
псіхічнага стану і ранення з кантузіяй восенню 1941 г. удзелу не
прымаў.
У ліпені 1944 г. П. Р. Алейнікаў быў мабілізаваны ў
Чырвоную Армію, і тут, на фронце, нібы навёрстваючы згублены час
доўгай дэпрэсіі і бяздзейнасці, зноў паказваў узоры мужнасці і
гераізму. На граніцы з Усходняй Прусіяй вораг абараняўся з
асаблівай упартасцю. У адным з баёў на хутары Шмеркштэйн каля
горада Прэйсіш Эйлау (цяпер п. Корнева Баграціёнаўскага раёна)
18 лютага 1945 г. П. Р. Алейнікаў загінуў смерцю храбрых. Ён
нахаваны ў брацкай магіле. На мемарыяльнай пліце з прозвішчамі
савецкіх салдат — Герой Савецкага Саюза П. Р. Алейнікаў.
В. Р. Феранц
Да зместу |
|
