|
|
|
|
"Няхай сонца не заходзіць!"
Інсцэніраванае прадстаўленне па творах I. А. Муравейкі Вядучы. Жыла-была Смяшынка — Вясёлая дзяўчынка. ( Выбягае, весела падскокваючы,Смяшынка, усміхаецца і кланяецца прысутным.)ВЯДУЧЫ. Жыла-была Смуцінка — Плаксівая дзяўчынка. ( Нетаропка выходзіць насупленая Смуцінка. Урукахяна трымае вялікую хусцінку, якой час ад часу, усхліпваючы, выцірае вочы.)Вядучы. Ні сонца, Ні птушак Ні ў кветках сцяжынкі Не ўзрадавалі а ніразу Смуцінкі. Смяшынка (да Смуцінкі). Хадзі, глянь на казку, Быццам жывыя, ўсміхаюцца краскі. Хочуць, каб мы іх з сабою ўзялі, Хочуць, каб мы з іх вянкоў наплялі. Смуцінка (хныча). Ты не мані... Хіба ж так смяюцца? То ж плачуць яны. На кветках — слязінкі. Хіба ты не бачыш? I я разам з імі заплачу, заплачу...Смяшынка. Дзе ж тыя слёзы?! Гэтаж расінкі! Гэта — расінкі, Жывыя срабрынкі. Вядучы. Смяшынка Смуцінку бярэ за руку. Смяшынка Смуцінку вядзе за раку. У бор, дзе чародамі песні лятаюць... Смяшынка (захоплена). Ты чуёш, як радасна птушкі спяваюць? Смуцінка. Ты не мані... Хіба ж так спяваюць? То ж плачуць яны. Каб ведала я, дык сюды б не пайшла. I я разам з імі заплачу, запла... (Хныча.)Смяшынка. На вуліцы — дожджык, Бяжыць ручаінка. Пабеглі і мы з табою, Смуцінка. I з дожджыкам цёпленькімРазам паскачам! Смуцінка. Не скача ж ён — плача. Сказала ж такое: паскачам з дажджом... Хіба ж ён жывы? Смяшынка. Так, жывы! Ну, ідзём! ( Выбягаюць вясёлым гуртам (5 — 7чалавек) дзеці і, падскокваючы, нібы ловячы дажджынкі, рэчытатывам прамаўляюць словы заклічкі з паэмы "Расці, яблынька".)Дзеці. Дожджык, дожджык, Секані, Нібы з рэшата, Ліні! Лі на пашы, На гаі. Дожджык, дожджык, Секані! ( Смяшынка таксама прамаўляе словы заклічкі. Смуцінка з усё большай цікавасцю сочыць за дзецьмі. Потым не вытрымлівае і напрыканцы заклічкі далучаецца да іх. Дзеці з радасным здзіўленнем глядзяць на Смуцінку.)Вядучы. Зрабілася смешна Дзяўчынцы плаксівай, Зрабілася весела, Лёгка на дзіва! Смуцінка (бойка тупае ножкай). Вельмі сумна Сумаваць, Буду пець і танцаваць! Смяшынка. Гэй, гэй, Круг шырэй! Грай, музыка, Весялей! ( Дзеці паўтараюць словы Смяшынкі, становяцца ў круг(у сярэдзіне яго Смуцінка і Смяшынка), бяруцца за рукі, танцуюць і прыгаворваюць пад музыку.)Дзеці. Гоп-гоп! Тра-ля-ля! 3 намі кружыцца зямля.3 намі кружыцца зямля.Гоп-гоп! Тра-ля-ля! ( Круг размыкаецца, дзеці становяцца паўкругам, уперад выбягаюць вясёлыя Смяшынка і Смуцінка.)Смяшынка. Ужо не завуць больш Смуцінку Смуцінкай Завуць яе як? Дзеці. Весялінкай! Смуцінка. Ве-ся-лін-кай! ( Дзеці кланяюцца і садзяцца на свае месцы. На сцэну выбягаюць дзве дзяўчынкі і два хлопчыкі.)Дзяўчынкі і хлопчыкі. Ой, мы, напэўна, спазніліся! Вядучы. А хто вы? ( Дзеці падыходзяць да вядучага і нешта шэпчуць яму на вуха.)Вядучы. Не, не, вы не спазніліся. Мы рады вам! Ведаеце, хто да нас прыйшоў? Гэта героі вершаў Івана Андрэевіча Муравейкі. Павітаем іх! 1- я дзяўчынка-госця.Нас, герояў вершаў Івана Муравейкі, многа. Але сёння мы прыйшлі толькі ўчатырох. 1- ы хлопчык-госць. Калі б прыйшлі ўсе героі вершаў гэтага пісьменніка — не хапіла б вашай залы.2- я дзяўчынка-госця. А зараз давайце знаёміцца.2- і хлопчык-госць. Пра кожнага з нас раскажа вам верш. Слухайце!1 - я дзяўчынка-госця.Ёсць у мяне яблыкі — Раз, два, тры. Ёсць у мяне добрыя Тры сябры. Я сяджу і думаю: Што рабіць? Як мне тыя яблыкі Падзяліць? Думала, прыдумала: Раз, два, тры. Кожнаму па яблыку Вам, сябры! А сябры падумалі I рашылі так:Кожны свайго яблыка Дасць мне паспытаць. Вядучы. Ці спадабалася вам, дзеці, як наша госця, гераіня верша "Ёсць у мяне яблыкі", падзяліла яблыкі? А як зрабілі б вы? ( Дзеці адказваюць.)1 - ы хлопчык-госць.Ушчыпнуў за нос гусак — Вочы не заплакалі. Пасадзіў на лбе гузак — Вочы не заплакалі. Збіў калена аб палена — Вочы не заплакалі. А ў сваёй сястрычкі Зінкі Як убачыў дзве слязінкі — I ў мяне за-кап-кап-капалі.Вядучы. Вось які слаўны хлопчык завітаў да нас! Як вы думаеце, чаму ў яго ўсё ж такі закапалі слёзы? ( Дзеці адказваюць.)2- я дзяўчынка-госця.У лесе на праталіне Ранняю вясной Я з кветкаю сустрэлася, 3 кветкаю жывой.На гэта дзіва-дзіўнае Доўга паглядала: Мне сарваць хацелася, Ды пашкадавала. Вядучы. Малайчына! Падумайце, дзеці, чаму наша госця пашкадавала сарваць кветачку. ( Дзеці выказваюць свае меркаванні.)2- і хлопчык-госць.Кажуць, што у сонейка I ў цяплынь, і ў холад,Шмат праменяў тоненькіх — Нітачак шаўковых. Я схаплю прамень за хвосцік, Прывяжу за колік. Няхай сонца не заходзіць Аніколі! Вядучы. Дзякуй! Дзякуй, хлопчык-гарэза! Дзеці, як вы лічыце, чаму
наш госць хоча, каб сонца не заходзіла? Правільна, каб яму, ды і ўсім
дзецям, гуляць можна было бесперапынна, каб маці спаць не клікала. Але ж
і сонейку трэба адпачыць. Вунь колькі ў яго працы ўдзень! Таму,
уключыўшы ў свой верш словы "Няхай сонца не заходзіць", Іван Андрэевіч
Муравейка меў на ўвазе і іншае: каб заўсёды сонечна і светла было ў
краіне Дзяцінства. Каб нішто не парушала спакой і радасць гадоў дзіцячых.
Каб у душах вашых, дзеці, таксама было ( Гучыць музыка. Дзеці выконваюць песню пра сонейка.)
М. Б. ЯФІМАВА, кандыдат філалагічных навук. г. Мінск.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Усе матэрыялы змешчаныя на дадзеным рэсурсе не з'яўляюцца ўласнасцю аўтара дадзена рэсурса, а ўзяты з кніг, часопісаў, газет© | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
